10 دلیل که همرفیق در حد نام شهاب حسینی ظاهر نشد - مجله تصویر و سرگرمی

1. اجرای بد مجری

تا قبل از پخش همرفیق، همه انتظار یک اجرای بی نقص و تر و تمیز از شهاب حسینی را داشتند. حسینی که کارش را با مجری گری در تلویزیون شروع کرده بود، در همرفیق از سطح مجری های معمولی تلویزیون هم پایین تر است و به هیچ عنوان توانایی گرم کردن یک برنامه تلویزیونی را ندارد. ضعف های حسینی در اجرا خیلی زود و در همان قسمت های اول معین شد و هر چه گذشت این ضعف ها بیشتر توی ذوق زد.

طرفداران این بازیگر سینما انتظار داشتند که حداقل شهاب حسینی اجرایی در حد و اندازه های مهران مدیری و رامبد جوان داشته باشد ولی او نشان داد که دیگر خبری از توانایی های مجری گری اش نیست و نمی تواند عامل جذابیت یک برنامه گفت وگو محور باشد. حرکات بدون دلیل و اغراق شده بدن، سکوت های طولانی در برابر مهمانان و نداشتن بیان گرم و جذاب از حسینی یک مجری ضعیف ساخته است. او توانایی گرم کردن برنامه را ندارد و این مهمانان هستند که بار برنامه را به دوش می کشیدند و حسینی بیشتر در حد یک بیننده یا مخاطب ظاهر می گردد.

گاهی پس از دعوت از رفیق مهمان برنامه، حسینی در حد یک مخاطب ظاهر می گردد و فقط نظاره گر صحبت های رد و بدل شده میان مهمان هاست و توانایی مدیریت گفت وگو و جهت دهی به آن را ندارد. در اولین قسمت برنامه نوید محمدزاده متکلم وحده بود و یک تنه برنامه را در دست داشت و صحبت می کرد. این اتفاق در قسمت های بعدی هم بارها تکرار شد و جایگاه شهاب حسینی را در حد یک بیننده تنزل داد.

حسینی به هیچ عنوان تیزهوشی مهران مدیری یا رامبد جوان در پاسخگویی و بداهه گویی و آن لحن شوخ و طناز در اجرا را ندارد و نمی تواند با تماشاگران ارتباط خوبی برقرار کند. تجربه برنامه همرفیق نشان داد توانایی بازیگران در بازی دلیلی بر مجری گری اشان نمی گردد. اجرا همانند دیگر حوزه ها تخصص و دانش خود را می خواهد و نمی توان به صرف چهره بودن به عنوان مجری جلوی دوربین ظاهر شد. در همه جای دنیا چهره های سینمایی مجری برنامه های گفت وگو محور نمی شوند و چنین برنامه هایی مجری های مسلط خودش را می خواهد.

2. حضور مهمانان تکراری

اولین راز پیروزیت یک برنامه گفت وگو محور در چیست؟ حضور چهره های سرشناسی که کمتر مقابل دوربین حضور پیدا کرده اند می تواند برای عموم مردم خیلی جذاب باشد. اما همرفیق در دعوت از مهمانان خیلی ضعیف عمل کرد و چهره هایی که بارها در تلویزیون حضور پیدا کرده بودند در این برنامه هم حاضر شدند و همان حرف های همیشگی را زدند.

همرفیق خیلی طوفانی شروع شد. نوید محمدزاده در اولین قسمت برنامه مقابل شهاب حسینی نشست و تا آنجا که می توانست حرف های شنیدنی زد. حرف هایش خیلی زود در شبکه های اجتماعی منتشر شد و همرفیق نوید یک برنامه قوی با حضور مهمانان سرشناسش را داد.

اما با پخش شدن قسمت های بعدی معین شد حضور محمدزاده یک اتفاق بوده و همان مهمانان تکراری برنامه های تلویزیونی در همرفیق هم حضور پیدا می کنند. پژمان جمشیدی، سام درخشانی، هادی حجازی فر، مهران احمدی، خداداد عزیزی، نیما رئیسی، شبنم مقدمی و… همه در تلویزیون حضور پیدا کرده اند و از زندگی و خاطراتشان گفته اند و شنیدن دوباره حرف هایشان برای مردم خیلی جذبیت ندارد.

البته آن طور که شنیده شده عوامل همرفیق قصد داشتند هنرمندانی که تا به حال مقابل دوربین تلویزیون قرار نگرفته اند را مهمان برنامه شان کنند ولی تیرشان به سنگ خورد و جز نوید محمدزاده و فاطمه معتمدآریا پیروز به دعوت چهره ی دیگری برای اولین بار نشدند.

3. نپرسیدن سؤال های جذاب از مهمانان

وقتی برنامه گفت وگو محوری مهمانی را دعوت می کند، بینندگانش منتظرند تا سؤال های جذاب و شنیدنی از مهمان پرسیده گردد و زمانی که این اتفاق نیفتد و یک سری حرف های کلی ردوبدل گردد، آن برنامه جذابیت خودش را از دست می دهد. همرفیق طراحان سؤال خوبی ندارد تا با طرح چند سؤال ورق را به نفع برنامه اشان برگردانند. سؤال های حسینی از مهمانان خنثی و تکراری است و برای بینندگان جذابیتی ندارد.

معمولا حسینی در نیمه اول هر برنامه سؤال هایی درباره رفیق و اوضاع و احوال دنیا می پرسد و توقع دارد با طرح این سؤال ها برنامه اش جذاب گردد. او حتی توانایی پرسیدن سؤال به شکل بداهه را ندارد تا بر اساس ویژگی های شخصیتی هر مهمان سؤال طرح کند. اگر مهمانان برنامه رفیق اشان را با خودشان نمی آوردند و با همدیگر گرم صحبت و خاطره بازی نمی شدند که تماشای هر قسمت همرفیق به کاری طاقت فرسا تبدیل می شد.

برنامه های گفت وگو محور تمام توان خودشان را برای پرسیدن سؤال های جذاب می گذارند تا از دل آن ها برنامه اشان را دیدنی کنند، ولی سازندگان همرفیق چنین دغدغه ای نداشته اند و فقط خواسته اند برنامه ای ساخته باشند. حضور یک تیم طراح سؤال خیلی بر جذابیت چنین برنامه هایی می افزاید. کاری که مهران مدیری در دورهمی انجام می دهد و سعی می کند به فراخور مهمانش سؤالات متفاوتی از او بپرسد. همرفیق در این باره بسیار ضعیف ظاهر شد و نتوانست جز سؤالات تکراری همیشگی سؤال جذاب دیگری از مهمانانش بپرسد.

4. نبود خلاقیت و حرکت در قالب های کلیشه ای

هنگامی که شما می خواهید یک برنامه گفت وگو محور شبیه ده ها برنامه های دیگر تلویزیون و اینترنت بسازید، چه برگ برنده ای برای دیده شدن برنامه اتان رو خواهید کرد؟ آوردن یک مجری سرشناس به تنهایی نمی تواند برنامه شما را جذاب کند. برای ساخت چنین برنامه ای باید ایده و خلاقیت داشته باشید و وقتی توانایی خلق ایده های نو نباشد در همان قالب های کلیشه ای خواهید ماند.

شاید سازندگان همرفیق بگویند ایده ما برای برنامه آوردن رفیق و گفتن از رفاقت بوده. این ایده شاید در حرف جذاب باشد ولی در عمل و برای ساختن برنامه ا به مدت یک ساعت کافی نیست و وقتی می خواهید برنامه پرمخاطب و پربیننده بسازید باید خلاقیت هایی بیشتر داشته باشید. باید فضاهای خلاقانه خلق کنید و ساختاری متفاوت از دیگر برنامه ها به وجود بیاورید. اگر انتظار دارید مهمانی رفیقش را بیاورد و از خاطرات رفاقت شان بگویند تا برنامه جذاب گردد، راه را اشتباه رفته اید. همرفیق همانند ده ها برنامه دیگر تلویزیونی و اینترنتی، از همان قالب و فرم پیروی می کند و اتفاق خاصی در آن نمی افتد.

5. بی اطلاعی مجری از اتفاقات کشور

یکی از بزرگترین نقطه ضعف های برنامه های گفت وگو محور می تواند به اطلاعات کم مجری و در جریان نبودن او از اتفاقات روز باشد. وقتی یک مجری با ذهنی خالی مقابل مهمانش می نشیند، دیگر چیزی برای عرضه ندارد و به یک مخاطب تبدیل خواهد شد. شهاب حسینی طوری از برخی حرف ها تعجب می کند انگار که در ایران زندگی نمی کند. اگر این احتمال را هم در نظر بگیریم که او در ایران زندگی نمی کند باز به عنوان یک هنرمند باید در جریان اتفاقات هنری کشورش باشد. حداقل حسینی باید دوستان و مشاورانی داشته باشد تا اخبار را به گوش او برسانند و او اینگونه نسبت به شنیدن برخی حرف ها واکنش نشان ندهد.

مثال ها از بی اطلاعی حسینی بسیار است. در قسمتی که محسن تنابنده و احمد مهران فر مهمان برنامه بودند شهاب حسینی چندین بار از شنیدن حرف های مهمانانش ابراز تعجب کرد. مثلا هنگامی که مهران فر از تعطیلی سالن شماره 2 تیاترشهر گفت، حسینی از این موضوع متعجب شد و اصلا نمی دانست چنین اتفاقی در صحنه هنری کشور افتاده است. این بی اطلاعی برای کسی که همین چند سال پیش در تیاترشهر تیاتری را کارگردانی کرده خیلی بد است. یا وقتی مهران فر از بیماری سرطان آیدا کیخایی صحبت کرد، حسینی اصلا در جریان این بیماری نبود. در حالیکه بسیاری از مردم به واسطه شبکه های اجتماعی از بیماری این بازیگر تیاتر باخبر بودند و این برای یک بازیگر خوب نیست که در جریان اوضاع و احوال همکارانش نباشد. حسینی حتی نمی دانست خواننده آهنگ معروف فیلم سینمایی لاتاری چه کسی است. همین بی اطلاعی باعث خنده و واکنش مهمانان و تماشاگران شد.

• 10 فیلم شهاب حسینی که حتما باید ببینید

این بی اطلاعی از اتفاقات برای یک مجری فاجعه است. گویی شهاب حسینی از یک سیاره دیگر به ایران آمده تا برنامه را اجرا کند و برود. باید به سازندگان همرفیق گفت از شرط های اساسی ساختن برنامه های گفت وگو محور حضور یک مجری آگاه به اخبار و اتفاقات روز است.

6. نداشتن استراتژی معین

سازندگان برنامه های تلویزیونی و اینترنتی باید از دلیل ساخته شدن برنامه اشان آگاهی داشته باشند و حداقل برای خودشان استدلال و منطقی از ساخت آن برنامه وجود داشته باشد. اگر برنامه ای بدون این پیش فرض ها ساخته گردد جایگاهی در نزد مردم پیدا نمی کند و در جذب مخاطب عاجز می ماند.

همرفیق هم چنین برنامه ای است. خیلی معین نیست برای چه ساخته می گردد و دنبال چه می گردد. وقتی سازندگان یک برنامه گفت وگو محور دنبال چالش با مهمان شان نیستند حداقل می توانند برنامه را با سؤالاتی معین به یک سمت و سویی هدایت کنند. گفتن از معنای رفاقت و آوردن رفیق که شرط کافی و درست برای ساختن یک برنامه نمی گردد.

زمانی رضا رشیدپور در گفت وگو با مهمانانش به دنبال ایجاد چالش و دیده شدن بود و به خوبی هم این کار را انجام می داد. هنوز گفت وگوهای او در مثلث شیشه ای و دید در شب دیدنی است و برای بسیاری از بینندگان خاطره انگیز شده است. گفت وگوهای رشیدپور توانایی فضاسازی و درست کردن موج را داشت و می توانست تا مدت ها افکار عمومی و مطبوعات را تحت تأثیر قرار دهد و اینجا دقیقا نقطه ای است که برنامه همرفیق در آن عاجز است. این برنامه در موج سازی و فضاسازی عاجز است و یک برنامه کامل خنثی را به مخاطبانش نشان می دهد.

7. از ریتم افتادن گفت وگوها

برای داشتن گفت وگوی جذاب با مهمانان برنامه باید مراقب ریتم برنامه و صحبت ها بود و نباید گذاشت برنامه از نفس بیفتد. همرفیق در طول یک ساعتی که پخش می گردد بارها از ریتم و نفس می افتد و نمی تواند فرایند ثابتی داشته باشد. فرایند سینوسی برای یک برنامه یک ساعته مثل سم عمل می کند. یعنی از 60 دقیقه، نیمی از دقایق حوصله تماشاگر از حرف های رد و بدل شده میان مجری و مهمان سر می رود.

اگر هر قسمت همرفیق را به سه نیمه تقسیم کنیم، معمولا نیمه اول و پایانی برنامه جذابیت خاصی ندارد و هنگام اضافه شدن مهمان جذابیت برنامه و حرف ها زیاد می گردد. نیمه اول برنامه که مهمان در حال تعریف واژه رفیق و گفتن حرف های کلی است. نیمه پایانی هم زمان هدیه و انگشتر دادن است و خیلی اتفاق خاصی نمی افتد. در بیشتر قسمت ها همان نیمه دوم برنامه از جذابیت بیشتری برخوردار است و این میزان جذابیت برای یک برنامه تلویزیونی به هیچ عنوان کافی نیست.

یک گفت وگوی جذاب باید از ابتدا تا انتها، بیننده را سرجایش میخکوب کند نه اینکه حوصله او را سر ببرد. کاری که مجریانی مثل اپرا وینفری یا جیمی فلن به خوبی بلدند و اجازه نمی دهند بیننده شان از تماشای گفت وگو خسته گردد. مدیری و رشیدپور هم در برنامه هایشان می دانستند چگونه ریتم یک گفت وگو را تا انتها حفظ کنند و نگذارند بینندگان خسته شوند. این نکته مهمی در گفت وگوهاست که اگر رعایت نگردد جذابیت برنامه را از بین می برد.

8. استفاده نادرست از گروه موسیقی

چقدر خوب که همرفیق از طریق vodها پخش می گردد و امکان نمایش سازهای موسیقی را دارد. فقط حیف که چنین فرصت و امکانی خیلی راحت از دست رفت و حضور گروه موسیقی در برنامه تأثیر زیادی در جذابیت برنامه ندارد. سازندگان برنامه خیلی ایده معینی برای استفاده از گروه موسیقی نداشته اند و احتمالا با خود گفته اند همین که می توان ساز را نشان داد کافی است.

تا به حال جز چند صحنه معدود، خیلی چیز خاصی از گروه موسیقی بمرانی ندیده ایم. آن ها در اول برنامه یک آهنگ ثابت را می خوانند و در ادامه به عنوان تماشاگر، شاهد گفت وگوی شهاب حسینی با مهمانان هستند. هراز گاهی نت هایی می نوازند و اگر فرصتی پیش بیاید آهنگ جدیدی را می خوانند.

حضور گروه موسیقی با توجه به اینکه محدودیت های تلویزیون را ندارد، خیلی کمرنگ است. شاید اگر گروه موسیقی را از برنامه حذف کنیم اتفاقی خاصی برای برنامه نیفتد. در حالی که حضور یک گروه موسیقی در یک برنامه تلویزیونی باید یکی از ارکان جذابیت برنامه باشد.

رامبد جوان با وجود تمام محدودیت های تلویزیون خیلی بهتر و هوشمندانه تر از گروه موسیقی در برنامه خندوانه استفاده می کرد و موسیقی را به جزئی جداناپذیر از برنامه اش تبدیل کرده بود. اما این اتفاق در همرفیق نیفتاده تا عملا انرژی و توان گروه موسیقی در برنامه به هدر برود.

9. حضور بی تأثیر تماشاگران

شما وقتی می خواهید مردم را به برنامه اتان دعوت کنید باید برنامه ای هم برای مشارکت دادن شان در برنامه داشته باشید. مهران مدیری و رامبد جوان به خوبی این نکته را فهمیدند و از ظرفیت های حضور تماشاگران در برنامه شان استفاده می کردند. اما سازندگان همرفیق مثل سایر بخش ها فکری برای این بخش هم نکرده بودند و جز نشان دادن خنده ها و تشویق ها، چیز دیگری از تماشاگران حاضر در استودیو ندیدیم.

فقط در انتهای برنامه و جهت هدیه دادن تماشاگران در حد معرفی خودشان در برنامه مشارکت دارند که اگر آن هم نبود اتفاقی نمی افتاد. سازندگان همرفیق می توانستند برنامه را در این شرایط کرونایی بدون حضور تماشاگران بسازند و اگر مردم در برنامه حاضر نمی شدند هیچ اتفاق خاصی رخ نمی داد.

10. حاشیه های مالی مجری و مهمانان

تا قبل از شروع همرفیق حاشیه هایی مبنی بر دریافت رقم های کلان توسط مجری و مهمانان وجود داشت تا اینکه با پخش برنامه این برآورد ها بیشتر شد و برخی خبرنگاران پرده از پرداخت رقم های سنگین به مجری و مهمانان برای هر قسمت برداشتند. از گوشه و کنار خبرهایی مبنی بر پرداخت های چند صد میلیونی به مهمانان برنامه به گوش رسید که اگر چنین خبرهایی صحت داشته باشد باید این موضوع را یک رویه اشتباه و یک بدعت دانست.

با وجود چنین شایعه هایی، تهیه کنندگان برنامه دست به شفاف سازی نزدند و با اعلام اینکه دوست نداریم درباره این مسأله توضیحی بدهیم از گفتن واقعیت طفره رفتند. آن ها پرداخت پول به مجری و مهمان برنامه برای هر قسمت را تأیید کردند اما به طور شفاف از رقم پرداختی صحبت نکردند تا حاشیه ها همچنان پررنگ باقی بماند.

• نقاط قوت و ضعف قورباغه؛ سریالی که نخواست سهل و ساده باشد

وقتی چنین شایعه هایی گریبان یک برنامه تلویزیونی را می گیرد، تهیه کنندگانش سریع دست به شفاف سازی می زنند اما تهیه کنندگان همرفیق با مقاومت درباره میزان پرداختی ها به مجری و مهمانان رقم درست را اعلام نکردند که همین موضوع یک نکته منفی برای این برنامه به شمار می رود.

پریها: پریها مجله گردشگری، خبری، موفقیت، آشپزی و سرگرمی میباشد.